Wienechtsbaum – joo oder näi

Daas mit däm Baum isch halt sone Sach. Zuegee, es macht schon e Gattig, wenn sone lüüchtendi Dannen in der Stube stoot. Numme, wär myyni Handwärchskünscht kennt wäiss, ass iich allwääg chuum chan e Wienechtsbaum soo aanebüschele, ass nid s ganz Huus zäämegheit.
Aber woorschyynlig han iich myyni lingge Düüme vo myym Vatter geerbt. Iich mag mii nämmlig bsinne, ass bii öis dehäi s Uufstelle vom Baum immer e chlyyn e Sach gsii isch.
Wie sichs zue sällere Zyt ghört hed, isch me der Baum – schlussemänd isch der Vatter Bürgerrootsbreesi gsii – go stääle. Wil miir sone hööchi Stube ghaa häi, heds e soumeessig groossi Danne bruucht. Und diir chönnet öich sicher vorstelle, ass s immer e Rung bruucht hed, bis miir dä Wilderech amme häigschläift ghaa häi.
Joo, denn hed der Vatter müelig, mit vill Moorggsen und Gnyyppe brobiert, dä wienächtlig Baum in die grüeni Halterig yyne z mache, soo ass der Baum graad doo gstanden isch. D Mueter isch bii deeren Uufrichti immer ganz vergelschtered im Züüg ummegloffen und hed uufbasst, ass die gstaadsmeessigi Danne nit umgheit isch.
So zgrächtem in Faart isch der Vatter aber choo, won er der Baum hed afoo schmücke. Nüt do mit Chugele, Lametta oder sünscht so glänzigem Züüg. An öise Baum syy numme gflochteni Straustäärn, rooti Öpfel und rooti Cheerzli choo.
Zum Schluss hed der Ätti zooberscht am Spitz vom Wienechtsbaum – daas hed d Mueter esoo welle – müese der glaasig Wienechtsbaumspitz druufbüschele. Und iich sääg öich, noo däm gwogten Yysatz, e baar Santimeeter under der Stubedecki und e baar lyyslige Flüech, isch der Säägen uf däm Baum glääge, bevoor s erscht Liechtli brennt hed.
Soo, jetz verstönded diir, worum iich e chlyyn e gspoltnigs Verheltnis zue däm Baum haa.
Aber daas isch nid immer esoo gsii. In jungen Eehejoore han iich miir alli Müe gee, e Wienechtsbaum für myy liebi Eehefrau aanezzaubere. Iich haa mii würklig anngaschiert, die schöönschti und döllschti Danne – gchauft, nid gstoole – uuszsueche, se häi z schleppen und mit vill Müei in d Halterig yynezmoorggse. Zue sällere Zyt hed sich d Frau noonig so drout, miir d Hüener yyzdue und hed däm Uufbou-Spekdaakel us sicherer Dischtanz und ooni dryyzreede zuegluegt. Mit de Jooren isch sii aber all sälbschtsicherer worden und hed gfunde, under deenen Umständ und myyne lingge Düüme sygs allwääg besser, miir würde daas mit em Wienechtsbaum lo syy.
Der Räschte hed miir aber dä Momänt gee, won iich – s letscht Mool – der Baum im Jänner entsoorggt haa. Der Daag nach der Entsoorggig isch nämmlig myy Buuch voll Milbestiich gsii. Hejoo, die härzige, munzige Dierli syy in der warme Stube verwacht und syy denn, wo sii wiider in d Chölti choo syy, zu miir an Buuch in d Weermi zrugg.
Spötschtens denn han ich gfunde: Jetz isch Schluss mit Luschtig und fertig Wienechtsbaum.