Muschchopf

Ich ha scho gmäint, sy sygen usgstorbe. Aber es git se no. Imene Hotel z Italie häi miir no äin vo deere sältene Speezies droffe: E Chef de Service, wo dä Naame no verdient. Nit äine, wo dy halber doodschnuuret und jeedesmool, wenn es Brootbröösmeli uf em Dischduech isch, aanegfurzt chunnt und das Bröösmeli duzwytt ewägg buzt.
Es isch e livrierte Chef de Service «alter Schule» gsii. Livriert hed in däm Fall ghäisse: e greemfaarbige, dünne Chüttel, wo d Ermel schon e chly usgfranslet gsii sy. Es wysses Hemmli mit lychte Schwäissränder am Chraage. E schwarzi Fliege, wo schepps am Hals baambelet. Schwarzi Hoose, wo am Füdle glänzt häi, as weere sy jeede Moorgge mit Juchteglanz boliert worde. Apgloffeni Schueh, wo me gseh hed, ass die scho mänge Kilometer uf de Sohle häi.
Syne Späärberaugen isch nüt entgange. Wie s Wyybli uf emenen Adlerhorscht, hed är der Überblick ghaa. Hed äini vo de Servierdöchtere d Gaablen oder s Mässer der vercheertwääg aanegläit, isch er wie us em Nüt doo gstanden und hed s Bsteck der rächtwääg aanebüschelet. D Wyyguttere hed er äigehändig ufgmacht. Daas mit eren Eleganz, ass äim no der drüürigscht Güggelbrunz vorchoo isch wien e Château Pétrus. Zue ganz groosser Klass isch er ufgloffe, wenn är am Disch bi de Gescht es Rinds-Tatar zueberäitet hed. Mit volländete Beweegige, as weer är en Indische Guru, hed er Ziibele, Kapere, es Äi, halt alles, wo in es Tatar ghört, zäämegrüehrt. Vor luter stuune hesch di fascht nit gedrout, das kulinarisch Kunschtwärk z ässe.
Ass der grooss Mäischter aber au anderscht chaa, hed är der neecher Moorgge bim Zmoorggenässe bewiise. Es sy schon e baar Gescht an de Tisch gsässen und häi gmüetlig käffeled. Doo goht d Dür in Ässruum uuf und yyne stolziert e wasserstoffblondi Signora. Der Schmuck umme Hals, um d Ärm und an allne Finger hed gferlig in der Moorggesunne glitzeret. Under em Arm het sy e Hund, joo, was sääg ich Hund, e motorisierts Gnaagi dräit. Hindedryy isch der Maa droddet. Die drüü sy uf e freie Disch zuegstüürt. Wie sälbverständlig lüpft sy ihre Liebling, der Hund, nit der Maa, wo wien e Dropfstäihöhli gäiferet, uf e Stuel.
S Adleraug, wo die ganz Sach us sicherer Dischtanz beobachted, hed der Chambe gstellt und isch wien en Adlermueter, wo der Adlerhorscht verloht, uf die Drüü zuegstoche. Er hed enen unmissverständlig klaar gmacht, ass är bim Zmoorggenässe käini Hünd duldi. D Blondyyne hed öbbis zrugggäiferet, ihres Hündli under en Arm gnoh und isch mit emene zümpftige Muschchopf uusegstolziert. Der Chef de Service isch uf sy Adlerhorscht zrugg – mit emene friidlige Lächlen uf em Gsicht.
S Verstuunlig an deere Gschicht isch, mit was für ere Sälbverstädligkäit e Däil Lüt aanämme, ass alli anderen an ihrer Dierliebi selle däilhaa. Basst aber irgendwie in öisi Zytt.